Love-y Poe-m

I called myself a writer when I was seven, back to when I discovered my love for words. Whenever our teachers asked our class to get a piece of pad paper and write something for our parents, I write poems. During art classes where we were required to make greeting cards and stuff, I didn't make mine as the young artists would do. A simple scribble worked for me, but the content, I wrote straight from the heart.

I was a poet.

On the same day I saw my slam books, I came across a piece of paper which happened to be a homework from one of my many Filipino classes. I had the chance to read it again and I realized it was the last poem I have written. Although I kept a journal of all the poems I wrote in the past, I no longer have an access to it.

I'm sharing it now, just in case I lose this piece of paper again.

Caution: Emo alert.

LUHA SA KABILA NG NGITI

Sa iyong paningin, kaibigan sa akin ay turing;

Sa ating mga usapan ay lagi kang pinakikinggan,

Ang iyong mga problema't kaligayahan, sa akin ay iyong pinapaalam,

Dahil sa iyong paningin, ako ay isang kaibigan.

Sa matagal na pinagsamahan ay lumipas ang mga araw,

Ang puso ko'y pangalan mo ang tanging sinisigaw.

Ako'y iyong inalagaan at kailanma'y hindi pinabayaan,

Dahil sa iyong paningin ako'y isang mahalagang kaibigan--

Kaibigang kasama mo magpakailanman.

 Ang pag-ibig ko ay hindi kasalanan,

Alam kong mahal mo siya higit pa sa isang kaibigan.

Siya lamang ang lahat sa iyong paningin na kailanma'y hindi maaangkin.

Hindi na kailangang umasa dahil para sa akin ay sapat na,

Ang iyong turing sa akin ay tama na.

Salamat sa iyo dahil ang kabutihan ko'y sinuklian.

Sapat na sa akin na ako na lamang ang masaktan.

Ipinangako ko sa aking sarili na hindi na ako iiyak,

Dahil para sa akin, ikaw ay nagsisilbing luha--

Luha na hindi ko hahayaang sa aking pisngi ay papatak.

Ano pa ang silbi ng buhay kung ikaw ay mawawala?

Ikaw lamang ang papawi sa aking mga kabiguan na hindi makalaya...

Sapagka't siya lamang ang ngiti sa iyong labi,

Pero sa ating pagkakaibigan, ako ay kumpleto na.

Marianne Joyce Marcial

August 15, 2001

2001. Ah, that 13-year old me was so emotional! Teenage years are made of drama, right? I hope the kids of the same age now are still exposed to writing, poetry and reading. 

This poem's for my puppy love, I guess! Not bad, you think? Now I wanna go back to poetry writing. :)

♥,

Marianne

P.S. - Please ask my Monthly Period friends re: title. :)